Νοητική Υστέρηση

Η νοητική υστέρηση αναφέρεται σε μία παθολογική κατάσταση που εκδηλώνεται στην περίοδο ανάπτυξης, δηλαδή την περίοδο που αρχίζει από τη σύλληψη και φτάνει ως το 16ο έτος της ηλικίας. Το παιδί με νοητική υστέρηση χαρακτηρίζεται από νοητική ικανότητα χαμηλότερη από το μέσο όρο των παιδιών της ίδιας χρονολογικής ηλικίας. Παράλληλα το παιδί αυτό διαθέτει μειωμένη ικανότητα προσαρμογής, η οποία αντικατοπτρίζεται συνήθως στην ωρίμανση κινητικών και αντιληπτικών ικανοτήτων, δεξιοτήτων αυτοεξυπηρέτησης, στην μάθηση και στην κοινωνική ένταξη. Η διάγνωση γίνεται από ψυχολόγους, χρησιμοποιώντας σταθμισμένα ψυχομετρικά τεστ για την μέτρηση διαφόρων κλιμάκων της νοημοσύνης. Συνήθως οι αξιολογήσεις γίνονται χρησιμοποιώντας κλίμακες του Wisc-III.

Ταξινόμηση

Ανάλογα με τη βαρύτητά της, η νοητική υστέρηση ταξινομείται ως εξής:

• Οριακή νοητική υστέρηση με ΔΝ μεταξύ 70 έως 80.
• Ήπια ή ελαφρά νοητική υστέρηση με ΔΝ από 50-55 έως 70.
• Μέτρια νοητική υστέρηση με ΔΝ από 35-40 έως 50-55.
• Σοβαρή νοητική υστέρηση με ΔΝ από 20-25 έως 35-40.
• Βαριά νοητική υστέρηση με ΔΝ κάτω από 20 ή 25.